Filutek jako młodzik

Filutek już został ojcem. Dojrzał bardzo szybko, bo kocicą zaczął się interesować gdy miał niecałe 5 miesięcy. A gdy miał sześć jego starania okazały się owocne w skutkach. 3 lutego urodziło się 6 dorodnych kociaków: 2 rude po tatusiu, a 4 biało-rude po mamusi.

Filus to niesamowicie inteligentny kot, prawie jak pies. Wszystkim się interesuje. Ma takie zabawne uważne, skupione spojrzenie, charakterystyczne chyba dla wszystkich rudych kotów. Nie boi się odkurzacza. Przysiada w bezpiecznej odległości i przypatruje się. Fascynuje go odgłos, gdy szczotkę czeszę włosy. Przysiada wtedy na wieży hi-fi i wodzi wzrokiem za szczotką. Nauczył się już chować pazurki w zabawie i nie drapie, chociaż czasem korci go aby skoczyć na moją nogę wbijając pazury. Jakoś nie lubi być noszony na ręku i zaraz prubuje zeskoczyć.
Interesuje się swoimi dzieciaczkami, chociaż niezbyt intensywnie. Wchodzi do ich pudełka i wylizuje im tyłeczki. Ciekawe co to znaczy. Trąca je nosem i chyba traktuje je jak zabawki. (2001)

Dwa koty w domu

Przynosząc małego kotka do domu nie spodziewałam się bitwy, zwłaszcza że oba były małe i sądziłam, że łagodne. Nie zastosowałam się do porad książkowych aby koty początkowo trzymać osobno i zapoznawać ze sobą stopniowo.
Filutek okazał się kotkiem śmiałym i po ok. godzinie wyszedł aby spenetrować nowy dom. Spotkanie z Mimblą zakończyło się wrogim fukaniem i w ruch poszły łapy i pazury.

Mały kotek, który drapie

Filutka załatwił mi ojczym. Naśmiewał się ze mnie, że kupiłam kota na giełdzie i znalazł ogłoszenie, gdzie ktoś oddawał rude kotki. Właściwie nie zależało mi akurat na rudym kotku. Kota takiego szukała moja koleżanka ale daremnie gdyż jest to umaszczenie dość rzadkie u kotów.
Kotuś jest prześliczny - cały rudy, pręgowany i nakrapiany. Ma śmieszne duże uszy i wąski pyszczek. Ma długą szyję jak kot egipski i na razie jest chudy. Ale wszystkie małe koty są chude więc może później się zaokrągli.
Jeszcze nie wiem jak go nazwać. Miał być Filutek albo Minduś. Minduś okazał się nie praktyczny bo koty widocznie nie odróżniają takich niuansów i Mimbla też na to słowo reagowała. Nie wiem czy uda mi się nauczyć go przychodzić na zawołanie bo koty jedzą blisko siebie. Mają osobne miski ale kiedy wołam Mimblę to mały też leci do jedzenia i reaguje też na imię Mimbla.
Podobnie jak z Mimblą nie ma z nim żadnego kłopotu, załatwia się do kuwety, nie psoci w domu. Ale nie jest przymilny i nie domaga się głaskania. Może to dla tego, że przywiązał się do Mimbli (po walce trwającej ok. 3 dni), a może właśnie na skutek tego początkowego konfliktu z Mimblą, stał się zadziorny i mało przymilny. Nie mam pojęcia dlaczego tak się stało. Usiłuje go głaskać aby stał się bardziej łagodny ale wtedy zaczyna bawić się moimi palcami. Niestety nie umie chować pazurów i drapie.

Kilkanaście lat temu miałam kota, który okropnie drapał. Wydawało mi się, że to ja i mój brat przyczyniliśmy się do tego bawiąc się z nim i pozwalając mu drapać. Później z innymi kotami starałam się unikać takich zabaw i to skutkowało. Koty były łagodne, przymilne i nie drapały (chyba, że niechcący). Jednak w przypadku Filutka to nie działa. Nie bardzo wierzę aby można było nauczyć kota chowania pazurów dając mu lekko po łapach. Filutek to żywy, wesoły kotek ale nie sposób go pogłaskać bo zaraz usiłuje się bawić i chwyta człowieka za palce wbijając ostre jak szpilki pazury.

Moje koty i psy

Dział ten zawiera archiwalne artykuły z mojej dawnej strony o kotach. Artykuły napisałam w latach 2002-2003.

W życiu miałam wiele kotów ale niestety opowieść o nich jest raczej historią głupoty i nieodpowiedzialności.
Jest wielu ludzi kompletnie nieodpowiedzialnych i nie powinni brać zwierząt. Ja niestety do nich należałam. Wsparcia rodziny też nie miałam i nikt mnie nie nauczył jak dbać o zwierzaka.

Od zawsze uwielbiałam zwierzęta a w szczególności koty. Jako dziecko znosiłam je do domu. Szybko znikały. Jestem pewna, że rodzice wyrzucali się i tłumaczyli się że: "kotek uciekł".  Jak to dziecko, byłam nieodpowiedzialna a rodzina nie specjalnie przejmowała się zwierzętami aby nauczyć mnie odpowiedzialności. Zupełnie nie rozumiałam wtedy dlaczego niektórzy kociarze wyganiają dzieciaki i nie chcą dać im kotka. W dzielnicy, w której mieszkam, było wtedy pełno kotów.